Η Διαμεσολάβηση αποτελεί μία διαρθρωμένη διαδικασία, η οποία επιλέγεται εκουσίως και εθελουσίως από τα δύο ή περισσότερα μέρη της εκάστοτε ανακύπτουσας διαφοράς, ανεξαρτήτως ονομασίας, με την οποία ζητείται η επίλυση της και η κατάληξη σε συμφωνία μέσω συνδρομής τρίτου προσώπου καταλλήλως εκπαιδευμένου, πιστοποιημένου και διαπιστευμένου προς τούτο, τον Διαμεσολαβητή.

Η Διαμεσολάβηση αποτελεί έναν από τους εξωδικαστικούς και εναλλακτικούς τρόπους επίλυσης των διαφορών (Alternative Dispute Resolution ή ADR). Άλλοι τρόποι εξωδικαστικής ή εναλλακτικής επίλυσης διαφορών είναι η Διαιτησία (Arbitration), η Συμφιλίωση (Conciliation) και η Επιδίκαση (Adjudication). Η Διαμεσολάβηση συγκεντρώνει αρκετά πλεονεκτήματα σε σχέση με τους ανωτέρω έτερους τρόπους εξωδικαστικής επίλυσης των διαφορών και είναι θεσμοθετημένη στο ελληνικό δίκαιο με το νόμο 3898/2010 και το Π.Δ. 123/2011, κατ’ εφαρμογήν της κοινοτικής οδηγίας 2008/52/ΕΚ.

Οι υπηρεσίες που προσφέρουμε στον τομέα της Διαμεσολάβησης ως γραφείο είναι απολύτως και εξ ολοκλήρου ανεξάρτητες και σε επαγγελματικό επίπεδο και σε προσωπικό επίπεδο από τις αντίστοιχες νομικές – δικαστηριακές υπηρεσίες. Τούτο επιβάλλεται από την τήρηση του Ευρωπαϊκού Κώδικα Δεοντολογίας που προβλέπει στο άρθρο 2 την απόλυτη τήρηση της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας, αλλά και τα όσα προβλέπει το εθνικό νομικό πλαίσιο.

Η Διαμεσολάβηση (Mediation) είναι μία πασίγνωστη διεθνώς μέθοδος επίλυσης διαφορών. Μαζί με το θεσμό της Διαιτησίας (Arbitration) συναποτελούν το κυριότερο δίπολο των εναλλακτικών μορφών επίλυσης των διαφορών (ADR). Στη Συνθήκη της Ρώμης προβλεπόταν ρητά στα άρθρα 38-39, η δυνατότητα εναλλακτικής επίλυσης των διαφορών με φιλικό διακανονισμό. Στην Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια δεν υπήρχε συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο που να προβλέπει την ύπαρξη του ανωτέρω θεσμού. Η αρχή έγινε με το Νόμο 3898/2010 και ολοκληρώθηκε με τα μετέπειτα προεδρικά διατάγματα του έτους 2011. Πολύ πριν αυτό το νόμο, υπήρχαν διάφορες διάσπαρτες διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που προέβλεπαν την ύπαρξη εξωδικαστικού τρόπου επίλυσης των επιμέρους διαφορών, όπως τα άρθρα 208-210. Καίτοι η χώρα μας είχε ομολογουμένως μείνει μερικά βήματα πίσω, δε θα είναι υπερβολή να πει κανείς ότι μάλλον ο θεσμός ήρθε κυριολεκτικά την κατάλληλη στιγμή.

Με δεδομένη την –παρά τις άοκνες προσπάθειες της πλειοψηφίας των Δικαστών- αργή απονομή δικαιοσύνης στη χώρα μας και το γεγονός ότι σε λίγο θα δίδονται ημερομηνίες δικασίμων στα όρια της δεκαετίας που διανύουμε ή ακόμη και στην αρχή της επόμενης (!) ο θεσμός της διαμεσολάβησης αποτελεί πιθανότατα μία πολύ καλή ευκαιρία.

Όπως προαναφέρθηκε ο νόμος με τον οποίο εισήχθη ο θεσμός της διαμεσολάβησης στη χώρα μας ήταν ο Ν. 3898/2010, ο οποίος ψηφίστηκε για την προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας στην οδηγία 2008/52/ΕΚ. Ειδικότερα στη διαδικασία της διαμεσολάβησης μπορούν να υπαχθούν ιδιωτικές διαφορές, με συμφωνία των δύο μερών, εφόσον αυτά έχουν την εξουσία διάθεσης του αντικειμένου της δίκης(άρθρο 2). Κατά τη διαδικασία της διαμεσολάβησης, εφόσον τα μέρη την επιλέξουν ως πρόσφορο τρόπο επίλυσης των διαφορών τους, υποχρεούνται να παρίστανται με πληρεξούσιο δικηγόρο, ενώ ο διαμεσολαβητής, ορίζεται από κοινού με συμφωνία των μερών, ή από τρίτο πρόσωπο κοινής αποδοχής.

Η διαδικασία της διαμεσολάβησης διέπεται από την αρχή της μυστικότητας και της εμπιστευτικότητας. Τούτο σημαίνει ότι ο διαμεσολαβητής υποχρεούται να μην ανακοινώνει στοιχεία και δεδομένα που αφορούν το ένα ή το άλλο μέρος στο έτερο. Η διαδικασία αποτελείται από κοινές και ατομικές συναντήσεις του διαμεσολαβητή με το κάθε μέρος ξεχωριστά. Το περιεχόμενο των συνομιλιών των ατομικών συναντήσεων παραμένει εμπιστευτικό όπως προαναφέρθηκε, εκτός εάν το ένα ή το άλλο μέρος, κρίνει ότι θα προωθήσει την εξέλιξη της όλης διαπραγμάτευσης, η μεταφορά κάποιων δεδομένων στην άλλη πλευρά μέσω του διαμεσολαβητή.

Μετά από αρκετές συναντήσεις και με την όλη προσπάθεια του διαμεσολαβητή να διευκολύνει τις μεταξύ των μερών συνομιλίες, υπάρχει η πιθανότητα ενός θετικού αποτελέσματος. Για αυτό το αποτέλεσμα, ο διαμεσολαβητής συντάσσει πρακτικό, το οποίο κατατίθεται στη γραμματεία του Μονομελούς Πρωτοδικείου της περιφέρειας όπου διεξήχθη η διαμεσολάβηση.

Αυτά είναι εν περιλήψει τα σημαντικότερα σημεία του νέου θεσμού της διαμεσολάβησης. Χωρίς να αποτελεί πανάκεια, αποτελεί σίγουρα έναν εναλλακτικό τρόπο επίλυσης διαφορών, μία εναλλακτική επιλογή στα χέρια των πολιτών.

Λύση, γιατί με το θεσμό της διαμεσολάβησης ο πολίτης κερδίζει χρόνο και χρήμα, γιατί αντί να περιμένει αρκετά χρόνια για να συζητηθεί η υπόθεσή του και να εκδοθεί η απόφαση που τον αφορά, λύνει την υπόθεση του άμεσα και σαφώς πιο οικονομικά.

Δυνατότητα, επίσης για νέα οπτική των όποιων διαφορών και για τη βελτίωση του νομικού μας πολιτισμού. Τα δικαστήρια σταδιακά, θα ασχοληθούν με μικρότερο όγκο υποθέσεων, με αποτέλεσμα την ταχύτερη και αποτελεσματικότερη απονομή της δικαιοσύνης.

Ευκαιρία τέλος και για την ίδια την επιχειρηματικότητα και την περιβόητη ανάπτυξη. Με τη διαμεσολάβηση και τις εν γένει εναλλακτικές μορφές επίλυσης διαφορών, επιτυγχάνεται εστίαση των μερών στην επίλυση της διαφοράς τους, χωρίς αυτή να διαιωνίζεται, να οξύνεται και να μετουσιώνεται σε προσωπική διαμάχη, μέσα από μακρόσυρτες και πιθανώς συγκρουσιακές δικαστικές διαδικασίες.